پدوفیلی,کودک آزاری,میل جنسی به کودکان
پدوفیلی چیست؟ (کودک آزاری یا بیماری میل جنسی به کودکان)
پدوفیلی یا پدوفیلیا (به انگلیسی pedophilia)، یک اختلال روانی – جنسی است که در آن عموما بزرگسالان به کودکان زیر ۱۳ سال تمایلات جنسی پیدا می‌کنند. این بیماری با علاقه جنسی به کودکان زیر سن بلوغ یا تلاش برای انجام اعمال جنسی با آنها مشخص می‌شود.
پدوفیلی یا پدوفیلیا، میل جنسی به کودکان است که در ایران به آن بچه بازی، کودک بازی یا حتی شاهدبازی هم می‌گویند. پدوفیلیا پسران و دختران نوجوان یا مردان و زنان بالغی هستند که احساس تمایل جنسی به کودکان پیش از بلوغ (یعنی کسانی که هنوز به ۱۳ سال نرسیده‌اند) دارند.
برخی از نوجوانان پدوفیلیا فقط به دختران و برخی دیگر فقط به سمت پسران و تعدادی دیگر به هر دو جنسیت جذب می‌شوند. پدوفیلی در سراسر جهان و در همه محیط‌ها بدون در نظر گرفتن ثروت، تحصیلات و مذهب وجود دارد و فقط به این دلیل که کمتر کسی درباره آن صحبت می‌کند به این معنی نیست که وجود ندارد!
هیچ‌کس انتخاب نمی‌کند که پدوفیلی باشد و اکثریت قریب به اتفاق افراد پدوفیلی هرگز از کودک سوء‌استفاده نمی‌کنند. کنترل تخیلات انسانی از عهده هر‌کس خارج است، پس هیچ‌کس مسئول تخیلات خود نیست، اما همه مسئول اعمال و رفتار خود هستند. هرگونه عمل جنسی که در رابطه با یک کودک صورت می‌گیرد ممنوع است و جرم محسوب می‌شود.
اگر کودک شما به هر دلیلی مورد آزار جنسی قرار گرفت یا خود شما حس کردید تمایل جنسی به کودک دارید؛ در سریع‌ترین زمان به دکتر روانشناس مراجعه کنید.
علائم میل جنسی به کودکان چیست؟
پدوفیلی یک اختلال روانی است که با تمایل جنسی مکرر و شدید به کودکان تعریف می‌شود. این اختلال معمولا در طول دوران بلوغ در افراد ایجاد می‌شود و در طول زندگی فرد ادامه می‌یابد.
علائم پدوفیلی عبارت‌اند از:
تخیلات، امیال یا رفتارهای جنسی مکرر و شدید با کودکان زیر سن بلوغ (معمولا ۱۳ سال یا کمتر)
احساس ناراحتی یا پریشانی در مورد تمایلات جنسی خود
مشکلات در روابط بین فردی، مانند اجتناب از قرار ملاقات با بزرگسالان
مشکلات در محل کار یا تحصیل
تشخیص بیماری پدوفیلی بر اساس معیارهای زیر انجام می‌شود:
تخیلات، امیال یا رفتارهای جنسی مکرر و شدید با کودکان زیر سن بلوغ (معمولا ۱۳ سال یا کمتر)
این علائم باید حداقل ۶ ماه ادامه داشته باشند.
این علائم باعث ناراحتی یا پریشانی قابل توجهی در فرد شوند.
برای تشخیص پدوفیلی، فرد باید توسط یک متخصص روانپزشک یا روانشناس ارزیابی شود. این ارزیابی شامل مصاحبه، تست‌های روان‌شناختی و بررسی سوابق پزشکی و روانپزشکی فرد می‌شود.
علت پدوفیلی
علل پدوفیلی (و سایر پارافیلیاها) ناشناخته است. شواهدی از شیوع پدوفیلی در خانواده‌ها دیده شده، اگرچه هنوز ژنتیکی بودن یا آموختنی بودن این رفتار مشخص نیست.
سابقه سوء استفاده جنسی در دوران کودکی یکی دیگر از عوامل بالقوه در ایجاد پدوفیلی است، اگرچه این موضوع هنوز ثابت نشده است. طبق مدل‌های یادگیری رفتاری، کودکی که قربانی یا ناظر رفتارهای جنسی نامناسب است، ممکن است در جهت تقلید از همین رفتارها، شرطی شود. این افراد که از تماس‌های اجتماعی و جنسی عادی محروم هستند، ممکن است از روش‌های غیر قابل قبول از نظر اجتماع به دنبال ارضای خودشان بروند.
مدل های فیزیولوژیکی در حال بررسی رابطه بالقوه بین هورمون‌ها و رفتار، به ویژه نقش پرخاشگری و هورمون های جنسی مردانه هستند. طبق اطلاعات به دست آمده، افراد پدوفیل به طور متوسط، قد کوتاه‌تری دارند و به احتمال زیاد چپ دست هستند و ضریب هوشی کمتری نسبت به جمعیت عمومی دارند.
اسکن‌های مغزی نشان می‌دهند که ماده سفید کمتری (مدار همبند در مغز) دارند و حداقل یک مطالعه نشان داده است که احتمال آسیب‌دیدگی سر در دوران کودکی آنها نسبت به افراد غیر پدوفیل بیشتر است.
شاید افراد در حوالی دوران بلوغ، از علاقه جنسی خودشان نسبت به کودکان آگاه شوند. پدوفیلی می‌تواند به یک بیماری مادام العمر تبدیل شود، اما اختلال پدوفیلی شامل عناصری از جمله پریشانی، آسیب روانی اجتماعی و تمایل فرد به عملی کردن تمایلات است که می‌توانند با گذشت زمان، تغییر کنند.
پدوفیلی در زنان هم وجود دارد یا فقط در مردان رایج است؟
تصور این مساله برای اکثریت جامعه دشوار است. درحالی که این مساله غیر معمول نیست و زنان پدوفیلیا وجود دارند و از کودکان سوء استفاده می‌کنند.
تعداد قابل توجهی از پسران توسط زنان مسن مورد سوء استفاده جنسی قرار می‌گیرند. این پسران فکر می‌کنند که وقتی بدن آنها به طور ناخواسته به یک محرک فیزیکی واکنش نشان داده، در واقع به معنای رضایت است و باقی عمر خود را با احساس گناه و شرمساری سر می‌کنند.
زنانی که سوء استفاده می‌کنند اغلب از نظر احساسی روی کودک تاثیر عمیقی به جا می‌گذارند و کودک مورد آزار قرار گرفته احساسات متفاوتی نسبت به متجاوز دارد. همچنین، کودکانی که مورد آزار بزرگسالان قرار می‌گیرند نمی‌دانند چگونه والدین خود را در این مورد مطلع کنند. بهترین راه این است که در این زمینه با دکتر روانشناس مشورت کنید تا اطلاعات دقیق‌تری نسبت به شرایط موجود دریافت کنید. در وب‌سایت دکترتو امکان مشاوره روانشناسی تلفنی برای شما وجود دارد.
نوع تجاوز افراد مبتلا به پدوفیلی چگونه است؟
با توجه به تحقیقات انجام شده مشخص شده است که افراد مبتلا به این بیماری روانی معمولا سعی می‌کنند تا با کودکان رابطه جنسی دهانی برقرار کنند یا به آلت تناسلی آنها دست بزنند. به عبارت دیگر آنها را دست‌مالی کنند.
این افراد تمایل ایجاد رابطه جنسی را از طریق مقعد یا مبهل کودک ندارند ولی در موارد کمی نیز این موارد به چشم می‌خورد.
برخی دیگر از افراد مبتلا به این بیماری آلت تناسلی خود را به کودک نشان می‌دهند یا دیدن بدن کودک با لباس زیر برای آنها کافی است. در برخی از افراد نیز نگاه کردن به کودک کفایت می‌کند.
خود ارضایی در برابر کودک، نشان دادن فیلم‌های پورنوگرافی و لخت شدن در برابر او نیز از دیگر رفتارهای این بیماران است.
بیماران پدوفیلی دچار دیگر بیماری‌های جنسی از جمله تجاوز و عورت نمایی نیز هستند و ممکن است حتی با محارم خود هم نزدیکی کنند. به همین دلیل بچه بازی در این افراد بسیار افزایش پیدا می‌کند، زیرا در دسترس‌ترین افراد معمولا کودکان نابالغ در خانواده هستند.
پیشگیری از اختلال پدوفیلی یا میل جنسی به کودکان
در ادامه به بررسی روش‌هایی که به کمک آنها می‌توانید از بیماری کودک آزاری محافظت کنید را قرار دادیم.
۱. بر فعالیت های فوق برنامه فرزندتان نظارت کنید
مشارکت هرچه بیشتر در زندگی فرزندتان بهترین راه برای محافظت در مقابل کودک آزاران است. آنها به دنبال کودکی هستند که آسیب پذیر باشد و توجه چندانی از طرف والدین خود نداشته باشد. یا والدین را متقاعد کند که هیچ خطری برای فرزندشان ندارند.
در بازی‌ها، تمرین‌ها و سفرهای میدانی و سفرهای خارج از خانه حاضر شوید و زمانی را صرف آشنایی با بزرگسالان زندگی فرزند خود کنید. واضح سازید که شما والدین فعلی هستید. اگر نمی‌توانید برای سفر یا گردش به آنجا بروید، مطمئن شوید که حداقل دو فرد بزرگسال که به خوبی آنها را می‌شناسید در سفر حضور خواهند داشت.
کودک خود را با بزرگسالانی که به خوبی آنها را نمی‌شناسید تنها نگذارید. حتی اقوام می‌توانند تهدید کننده باشند. نکته اصلی این است که تا آنجا که ممکن است در کنار فرزندتان حضور داشته باشید.
۲. اگر پرستار بچه استخدام می کنید، یک دوربین پرستار بچه راه اندازی کنید
مواقعی وجود دارد که نمی‌توانید حضور داشته باشید، بنابراین از ابزارهای دیگر برای اطمینان از ایمن بودن فرزند خود استفاده کنید. یک دوربین مخفی در خانه خود تنظیم کنید تا فعالیت نامناسب تشخیص داده شود. مهم نیست که چقدر فکر می‌کنید کسی را می‌شناسید، باید برای ایمنی فرزند خود اقدامات احتیاطی را انجام دهید.
۳. در مورد ایمن ماندن در فضای مجازی و آنلاین به فرزند خود آموزش دهید
مطمئن شوید که فرزند شما می‌داند که شکارچیان اغلب به عنوان کودک یا نوجوان رفتار می‌کنند تا کودکان را به صورت آنلاین فریب دهند. نحوه استفاده فرزندتان از اینترنت را تحت نظر داشته باشید. قوانینی را برای محدود کردن زمان پیام دادن او در نظر بگیرید. به طور منظم با فرزند خود در مورد اینکه در حال برقراری ارتباط آنلاین با چه کسی است صحبت کنید.
اطمینان حاصل کنید که فرزند شما هرگز برای شخصی که به صورت آنلاین با او آشنا شده است عکس ارسال نمی‌کند یا با فردی که به صورت آنلاین با او در ارتباط است ملاقات کنید. بدانید که کودکان اغلب در مورد رفتارهای آنلاین محرمانه عمل می‌کنند. به ویژه هنگامی که دیگران آنها را ترغیب به حفظ اسرار می‌کنند. بنابراین باید مراقب باشید که در فعالیت‌های آنلاین فرزند خود شرکت نکنید.
۴. اطمینان حاصل کنید که فرزند شما احساس حمایت عاطفی می کند
از آنجا که کودکانی که توجه زیادی به آنها نمی‌شود در مقابل شکارچیان آسیب پذیر هستند، مطمئن شوید که زمان زیادی را با فرزند خود می‌گذرانید و او احساس حمایت می‌کند. هر روز وقت بگذارید و با فرزند خود صحبت کنید و برای ایجاد یک رابطه باز و قابل اعتماد تلاش کنید.
کودک آزاران از کودکان می‌خواهند که این موضوع را از والدین خود مخفی نگه دارند. اطمینان حاصل کنید که فرزندان شما می‌دانند که اگر کسی از آنها خواسته است از شما راز نگه دارند، این به این دلیل نیست که کودک با مشکل روبرو می‌شود، بلکه کسی که از او خواسته است این راز را نگه دارد، قرار است دچار مشکل شود.
به تمام فعالیت‌های فرزند خود، از جمله کارهای مدرسه، برنامه‌های درسی، سرگرمی‌ها و سایر علایق علاقه نشان دهید. فرزندتان باید بداند که می‌تواند هر چیزی را به شما بگوید و شما همیشه مایل به صحبت هستید.
۵. به کودک خود بیاموزید که لمس نامناسب را تشخیص دهد
بسیاری از والدین از روش «لمس خوب، لمس بد، لمس مخفی» استفاده می‌کنند. این شامل آموزش دادن به فرزند شما می‌شود که برخی از لمس‌های مناسب مانند «نوازش سر» هستند. برخی از لمس‌های ناخواسته یا لمس بد مانند ضربه یا لگد وجود دارند؛ و همچنین لمس‌های مخفی وجود دارد، که لمس‌هایی هستند که به بچه‌ها گفته می‌شود راز نگه دارند. از این روش یا روش دیگر برای آموزش دادن به فرزند خود استفاده کنید. این یک روش خوب است تا وقتی این اتفاق می‌افتد، او فوراً به شما اطلاع دهد.
به فرزند خود بیاموزید که هیچ‌کس اجازه ندارد به نواحی خصوصی او دست بزند. بسیاری از والدین مناطق خصوصی را به عنوان مناطقی تعریف می‌کنند که با لباس شنا پوشانده می‌شود. کودکان همچنین باید بدانند که یک بزرگسال نباید از کودک بخواهد که به مناطق خصوصی دیگران یا مناطق خود دست بزند. به کودک خود بیاموزید که به خواسته‌های نامعقول و غیرمنطقی نه بگوید و اگر فردی سعی می‌کند او را مجبور کند منطقه خصوصی‌اش را لمس کند، از آنجا دور شود.
۶. تغییرات رفتاری کودکتان را تشخیص دهید
اگر متوجه شدید که کودکتان رفتار متفاوتی دارد، این موضوع را دنبال کنید تا متوجه شوید چه مشکلی دارد. مرتباً از کودک خود سوالاتی در مورد روز خود بپرسید. از جمله این که آیا لمس‌های «خوب، بد یا مخفی» که در آن روز اتفاق افتاده است، به باز شدن خطوط ارتباطی کمک می‌کند.
اگر فرزندتان به شما می‌گوید که به طور نامناسبی مورد لمس قرار گرفته است یا به بزرگسالان اعتماد ندارد هرگز آن را رد نکنید. ابتدا به فرزند خود اعتماد کنید. هرگز ادعای کودک را رد نکنید که بزرگسال مورد نظر یک فرد ارزشمند جامعه است یا به نظر می‌رسد از چنین چیزهایی ناتوان است. این دقیقاً همان چیزی است که یک کودک آزار می‌خواهد.
به یاد داشته باشید که مهمترین کاری که می‌توانید برای محافظت از فرزند خود انجام دهید توجه به آنها است. نیازها و خواسته‌های او را ارزیابی کنید، با آنها صحبت کنید و در نهایت، بهترین والدین ممکن باشید. نکته پایانی که باید به خاطر داشته باشید: اگر به فرزند خود توجه نکنید، شخص دیگری توجه خواهد کرد.
۷. اندام های خصوصی کودکان را از ۱۲ سالگی به آن ها آموزش دهید
به یاد داشته باشید که کودکان ۱۲ ساله باید قبلاً توسط والدین خود آموزش جنسی گرفته باشند. باید آموزش دیده باشند که همه چیز به چه معناست و چه نامیده می‌شود. این امر باعث می‌شود که معلم یا دوستی که کودک آزاری می‌کند پیشگام نباشد و جنبه‌های دیگر را آموزش ندهد. قبل از اینکه معانی متفاوتی از کلمات به او آموزش داده شود یا به او گفته شود که بوسیدن یا لیس زدن گونه معلمان کاملاً خوب است. مطمئن شوید که کودک شما از قبل همه چیز را می‌داند.
درمان پدوفیلی
درمان پدوفیلی معمولا شامل ترکیبی از درمان شناختی-رفتاری (CBT) و دارو درمانی است. CBT می‌تواند به افراد مبتلا به پدوفیلی کمک کند تا افکار و رفتارهای خود را تغییر داده و خطر ارتکاب سوء استفاده جنسی از کودکان را کاهش دهند. دارو درمانی نیز می‌تواند به کاهش میل جنسی و تحریک جنسی کمک کند.
CBT برای درمان میل جنسی به کودکان بر تغییر افکار، احساسات و رفتارهای فرد تمرکز دارد. این درمان می‌تواند به افراد مبتلا به پدوفیلی کمک کند تا:
افکار تحریک‌کننده جنسی خود را شناسایی و مدیریت کنند.
مهارت‌های مقابله‌ای را برای مقابله باانگیزه‌های جنسی خود توسعه دهند.
عزم خود را برای خودداری از سوء استفاده جنسی از کودکان تقویت کنند.
دارو درمانی برای درمان پدوفیلی بر کاهش میل جنسی و تحریک جنسی فرد تمرکز دارد. داروهای مورد استفاده برای درمان پدوفیلی عبارت‌اند از:
آنتی آندروژن‌ها: این داروها تولید تستوسترون را در بدن کاهش می‌دهند. تستوسترون هورمون اصلی جنسی مردان است و با میل جنسی مرتبط است.
داروهای ضد روان پریشی: این داروها می‌توانند به کاهش افکار و رفتارهای تحریک‌کننده جنسی کمک کنند.
در ایران، درمان پدوفیلی توسط متخصصان روانپزشکی و روانشناسی انجام می‌شود. روانپزشک یا روانشناس پس از ارزیابی فرد، مناسب‌ترین روش درمانی را برای او انتخاب می‌کند.
_________________________________________________________
مقالات دیگر
