دوست خیالی در کودکی
تحقیقات درباره دوست خیالی کودکان ده‌ها سال است که ادامه دارد و اکثر آن‌ها بارها نشان داده‌اند که این امر معمولاً بخشی طبیعی از دوران کودکی برای بسیاری از کودکان است. تحقیقات قبلی نشان می دهد که ۶۵ درصد از کودکان تا ۷ سالگی حداقل یک دوست خیالی داشته‌اند. در واقع کودکان با ورود به ۲ سالگی کم کم توانایی خلق و تخیل کردن پیدا می‌کنند. کودکانی که دوست خیالی دارند، معمولا با او صحبت می‌کنند، تعامل دارند و با او بازی می‌کنند. این دوستان ممکن است شکل هر چیزی مثل یک شخصیت انیمیشنی، یک حیوان، موجودی خارق‌العاده، اسباب‌بازی یا حیوان عروسکی را داشته باشند. اکثر تحقیقات نشان داده‌اند که داشتن یک دوست خیالی شکلی سالم از بازی دوران کودکی است.

علل داشتن دوست خیالی در کودکی
ساده‌ترین دلیل دوست خیال برای کودک، تخیلات قوی در این سنین و تمرین خیال‌پردازی است که حتی شاید برای سلامت عاطفی و روانی آن‌ها مفید باشد. بچه‌هایی که دوست خیالی دارند از احساس حضور او لذت می‌برند، بنابراین اگر حس تنهایی یا بی‌حوصلگی داشته باشند، همیشه کسی هست که با او بازی کنند. گاهی نیز ممکن است دوست خیالی کودک مشکلی را در زندگی کودک حل کند که سایر همبازی‌هاش این کار را نمی‌کنند. گاهی کودک به دلیل ناتوانی از ایجاد دوستی یا ارتباط خوب با دیگران، نداشتن دوست و همبازی در اطراف خودش، دوستان خیالی را تجسم می‌کند. خیلی از مواقع آخرین فرزند خانواده یا تک فرزند بودن نیز دلیل برای ساختن دوستان تخیلی است. برخی از مشکلات در خانواده که کودک را با احساسات و هیجان شدید مانند ترس و عدم امنیت روبرو می‌کنند هم در این وضعیت نقش دارند. به طور مثال می‌توان اختلافات بین والدین، طلاق والدین، والدین پرخاشگر یا مستبد، تنها ماندن زیاد کودک در محیط خانه یا سابقه آسیب روحی و جسمی در کودک اشاره کرد.

آیا داشتن دوست خیالی نگران‌کننده است؟
داشتن دوست خیالی برای بسیاری از بچه‌ها در سنین مختلف رشد، امری رایج و معمولی است. در حقیقت، طبق مطالعاتی که در سال ۲۰۰۴ انجام شد، ۶۵ درصد از بچه‌ها در ۷سالگی یک دوست خیالی داشته‌اند. پروفسور «استفانی کارلسون» (Stephanie Carlson) یکی از مؤلفان این تحقیق معتقد است که زمان شروعِ داشتن دوست خیالی بین ۳ تا ۱۱ سالگی است.
«سلست کید» (Celeste Kidd) استاد روانشناسی و یکی از پژوهشگرهای اصلی کید لب (Kidd Lab) است. این پژوهشگاه روی مراحل اولیهٔ رشد کودکان تحقیق می‌کند. به‌عقیدۀ کید، هرچند روان‌شناسان بر این عقیده‌اند که وجود دوست خیالی نباید موجب نگرانی والدین شود، چیزی که هنوز در آن به توافق جمعی نرسیده‌اند این است که انگیزه‌‌ بچه‌ها برای ساختن این شخصیت‌ها از کجا می‌آید؛ همچنین، پرسش این است که چرا برخی از کودکان دوستان خیالی دارند و برخی ندارند. او می‌گوید: «تقریبا می‌توان گفت که هنوز اتفاق‌نظر همگانی دربارۀ علت اصلیِ شکل دادن دوست خیالی وجود ندارد. اما اکثر همکاران ما هم‌عقیده‌اند که این کار بخشی از روند طبیعی رشد است. تمام بچه‌ها دوست خیالی ندارند، اما این موضوع بسیار شایع است و نشانهٔ وجود مشکل یا هوش زیاد کودک نیست.»

دوست خیالی کودکان و اهمیت وجود آن
بیشتر مواقع کودکان تقریبا تمام کارهای خود را همراه دوستان جدید خود انجام می‌دهند. با هم بازی می‌کنند، غذا می‌خورند و به قصه‌های موقع خواب گوش می‌دهند. آنها حتی وقتی می‌خواهند بخوابند، اجازه می‌دهند که دوست‌شان هم کنارشان بخوابد. تنها مشکلی که در این میان وجود دارد، آن است که دوستان آنها خیالی و نامرئی‌اند. شما هرگز نمی‌توانید دوست او را، که ممکن است گوش‌های بلند مثل خرگوش یا بینی سبز داشته باشد، ببینید. اگرچه مشاهده‌ی اینکه کودک‌تان بیشتر وقت خود را با دوست خیالی خود می‌گذراند، نگران‌کننده است، اما وجود این دوست خیالی کودکان بخش مهمی از رشد آنهاست.
تخیل و فانتزی برای کودکان نوپا و پیش‌دبستانی بسیار واقعی به‌نظر می‌رسد. ناتان بلوم، متخصص اطفال و مدیر بخش رشد و رفتار اطفال در بیمارستان کودکان فیلادلفیا می‌گوید: «کودکان به هر چیزی که تخیلی است، مانند پری‌‌ها، بابانوئل و هر شخصیت فانتزی دیگر، کاملا باور دارند و دوست خیالی یکی دیگر از باورهای آنهاست.»
ازآنجایی‌که کودکان در این دوره از زندگی خود معمولا با تجربه‌های جدیدی مانند آموزشِ رفتن به دست‌شویی یا رفتن به مهدکودک و پیش‌دبستانی روبه‌رو می‌شوند، در ذهن خود دوست‌های خیالی پرورش می‌دهند که از عهده‌ی اضطراب ناشی از اولین تجربه‌ها برآیند. همچنین آنها با کمک این دوستان خیالی می‌توانند مهارت‌های اجتماعی خود را تمرین کنند.
از طرفی کودک به یک دوست شجاع نیاز دارد تا همیشه کنارش باشد و از او مثلا در برابر وحشت از تاریکی حمایت کند. در واقع زمانی‌که او خجالت می‌کشد از ترس خود بگوید، دوست خیالی‌اش تنها کسی است که می‌تواند احساسات او را درک کند و در تحمل و عبور از شرایط سخت کمکش کند.
دوست خیالی کودکان همراه واقعا ایده‌آلی است. به نکات مثبت آن توجه کنید: هر وقت کودک‌تان به دوست خود نیاز دارد، او بلافاصله حاضر می‌شود. دوست خیالی همیشه موافق خواسته‌های کودک‌تان است. به کودک‌تان اجازه می‌دهد بازی دل‌خواه خود را انجام بدهد و هر وقت هم کودک اراده کند دوست خیالی‌اش بدون لج کردن و اوقات تلخی، پی کار خودش می‌رود. دوستان خیالی سپر بلاهای خوبی هستند. کودک هر زمان که احساس کند، ممکن است به‌دلیل خطایی به دردسر بیفتد، تمام گناه را به گردن دوست خیالی خود می‌اندازد. یا حتی می‌تواند احساسات خود را از زبان دوست خیالی‌اش بیان کند؛ مثلا جکی دلش نمی‌خواهد که خاله سارا او را ببوسد.

فواید داشتن دوست خیالی در کودکان
بسیاری از مطالعات نشان داده‌اند که دوستا خیالی شاید فوایدی برای رشد کودکان داشته باشند. مزایا ممکن است شامل موارد زیر باشد: شناخت اجتماعی برتر جامعه‌پذیری بیشتر خلاقیت را تقویت کرد استراتژی‌های مقابله‌ای بهتر افزایش درک عاطفی دوستان خیالی ممکن است برای فرزند شما دوستی، حمایت، سرگرمی و غیره فراهم کنند.
    بهبود رشد اجتماعی
    افزایش دایره لغات کودک
    رفتار اجتماعی بهتر
    رشد تفکر انتزاعی
    افزایش خلاقیت
    استراتژی‌های تقلیدی بهتر
    درک بهتر احساسات خود
    جهت‌دهی به تخیلات
    تقویت قدرت خیال‌پردازی
    افزایش توانایی کنترل و مدیریت هیجانات
    ایجاد فرصت آموزشی و تربیتی برای والدین

چه زمان داشتن دوست خیالی خطرناک است؟
اغلب اوقات، دوستان خیالی بی ضرر و طبیعی هستند. اما اگر فکر می‌کنید تجربه فرزندتان از دوست خیالی بیشتر از یک همبازی یا همراه است و در موارد زیر،، بهتر است به روانشناس کودک مراجعه کنید:
    تغییر چشم‌گیر رفتار و خلق و خوی فرزندتان
    ناتوانی کودک در تشخیص واقعیت از فانتزی و تخیل
    ترسناک یا پرخاشگر بودن دوست خیالی
    عدم تمایل کودک به ارتباط با همسالان و دوستانش
    انجام کارهای خطرناک توسط کودک تحت تاثیر دوست خیالی
    باقی ماندن دوست خیالی بعد از ۸ سالگی

رفتار والدین در برابر دوست خیالی کودکان
بنابر تحقیقات روان‌شناسان دانشگاه اورگان در سال ۲۰۰۴، مشخص شد که ۶۵ درصد از کودکان تا ۷ سالگی، در دورانی از زندگی خود، دوست خیالی دارند. بنابراین لازم است که والدین بدانند باید چه رفتاری نسبت به این دوست خیالی داشته باشند.
۱. بیش‌ازحد نگران نشوید
دکتر بلوم می‌گوید: «با دوست خیالی کودک‌تان مخالفت نکنید و کودک را مجبور نکنید که دوست خیالی‌اش را رها کند. وجود دوست‌های خیالی در سنین پایین بسیار عادی است.» اگر کودک‌تان را از داشتن چنین دوستی ممنوع کنید، فقط باعث می‌شوید او به دوست خیالی‌اش بیشتر علاقه‌مند شود. در ضمن تصور نکنید کودک‌تان احساس تنهایی می‌کند یا مشکلی وجود دارد. آرام بمانید و از ورود دوست جدید کودک‌ به جمع خانوادگی‌تان استقبال کنید. (حتی اگر لازم است هنگام غذا خوردن، یک ظرف اضافی هم برای او روی میز قرار دهید). البته خلق و حفظ یک دوست خیالی، یکی از مهارت‌های پیچیده‌ی شناختی است و کودکان می‌توانند واقعیت را از تخیل، تشخیص بدهند. همچنین هر وقت کودکان قدم به مدرسه بگذارند و دوستان خیالی‌شان از طرف جامعه پذیرفته نشود، کم‌کم با کودک خداحافظی کرده و ناپدید می‌شوند.
اما اگر کودک‌تان به کلاس اول یا دوم دبستان رسیده بود و وجود دوست خیالی‌اش مزاحم اجتماعی شدن و پیدا کردن دوست واقعی بود، حتما باید فکری به حال این وضعیت کنید.
۲. علاقه‌ی خود را نسبت به دوست خیالی نشان دهید
ازآنجایی‌که این دوستان خیالی مدتی مهمان‌تان خواهند بود، پس سعی کنید آنها را بهتر بشناسید. شارلوت رزنیک، روان‌شناس آموزشی کودک و استاد بازنشسته‌ی دانشگاه UCLA و همچنین نویسنده‌ی قدرت تخیل کودک، می‌گوید: «با کودک‌تان درمورد دوست خیالی‌اش صحبت کنید و از او سؤال‌هایی مانند “دوستت کیه؟”، “کنار همدیگه چه کارهایی انجام می‌دید؟” و “او اهل کجاست؟” بپرسید.»
گفت‌وگو درمورد دوست خیالی کودکان به شما کمک می‌کند تا ارتباط محکم‌تری با کودک‌تان برقرار کنید و درعین‌حال به پرورش قوه تخیل او کمک کنید. علاوه‌برآن، دانستن بیشتر درمورد دوست خیالی باعث می‌شود شما درباره‌ی علایق، ترس‌ها و احساسات کودک‌تان بیشتر بدانید، زیرا علایق یا بیزاری‌های کودک‌ با دوست خیالی‌اش یکسان است. معمولا این دوستان خیالی ممکن است ویژگی یا استعداد خاصی داشته باشند یا در فعالیتی شرکت کنند که کودک‌تان درمورد آن کنجکاو است اما ترس این را دارد که آن کار را انجام دهد.
البته مراقب باشید بیش‌ازحد به دوست خیالی کودک‌تان توجه نکنید، زیرا ممکن است او بیشتر از حدمعمول دوست خیالی خود را حفظ کند یا حتی به شما حسادت کند و تصور کند که می‌خواهید دوستش را از او بدزدید. بنابراین نسبت به دوست خیالی کودک‌تان اشتیاق زیاد نشان ندهید و هرگز آنها را با هم مقایسه نکنید. یک قانون کلی این است که هرگز درمورد دوست خیالی کودک‌تان حرفی نزنید، مگر اینکه او خودش درمورد چنین دوستی صحبت کند.
۳. محدودیت تعیین کنید
اگر این مهمان نامرئی بیش‌ازحد در زندگی خانوادگی‌تان دخالت می‌کند، پس باید دست به کار شوید. به‌طور مثال، وقتی کودک‌تان کار نامناسبی انجام می‌دهد و بعد می‌گوید: «بیلی هم این کار را می‌کند.» یا «مامان بیلی، او را مجبور نمی‌کند» به او بگویید: «بیلی ممکن است در خانه‌ی خودش بتواند هر کاری که دوست دارد، انجام بدهد. غذایش را به کناری پرت کند یا دندان‌هایش را هرگز مسواک نزند، اما وقتی به خانه‌ی شما می‌آید، باید به قوانین خانه اهمیت بدهد.»
به کودک‌تان اجازه ندهید با استفاده از دوست کوچولویش، از عواقب کارهای خود فرار کند. هر بار که انگشت اتهام را به‌سوی دوست خودش می‌گیرد به یادش بیندازید که سرزنش کسی دیگر به‌خاطر خطایی که خودش انجام داده، دروغ‌گویی و کار بدی است. به او بگویید که می‌خواهید حقیقت را بشنوید. هر بار هم که کودک به خطای خودش اعتراف کرد، به‌خاطر صداقتش او را تشویق کنید و سپس به او نشان بدهید که هر خطایی چه عاقبتی دارد.
۴. زندگی واقعی را برای او جذاب کنید
دوست خیالی داشتن به‌نوعی شرایط سرگرم‌کننده‌ای برای برخی از لحظات کودک فراهم می‌کند، اما مسلما هیچ‌کس دوست ندارد که زندگی تخیلی کودکش، جذاب‌تر از زندگی واقعی او شود. بنابراین با کودک‌تان بازی‌های تفریحی و شاد انجام بدهید و از او بخواهید که با دوستان واقعی و خواهر و برادرش بازی کند. او را به مکان‌های تفریحی مختلف (مانند پارک، موزه و کتابخانه) ببرید و سعی کنید با کودکان هم‌سن خود آشنا شود. هرقدر کودک‌تان تجربه‌های جدیدی در دنیای واقعی داشته باشد، زودتر با دوست خیالی خود خداحافظی می‌کند.

_________________________________________________________

مقالات دیگر